Leśna Łapa zwinnie odbierała taki swojej mentorki, zgrabnie na nie odpowiadając. Jaskółczy Śpiew uśmiechał się raz po raz. W końcu wykonała zły ruch a dymna kotka odrzuciła ją od siebie tylnymi łapami, wstała szybko na stery równe nogi, dysząc ze zmęczenia. Szylkretowa kotka skinęła głową z nawet nie skrywaną radością.
- Koniec treningu moja droga, jesteś teraz wolna. Proszę jednak, abyś trochę zapolowała, tak w ramach treningu - odparła, oddalając się w stronę obozu. Las zastrzygła uszami oraz wąsami. Ha! Czyli teraz ma trochę czasu dla siebie! Wnuczka samego lidera wydarła jak z procy, po drodze na szczęście udało się jej złapać drozda. Zakopała go i ruszyła prosto w stronę siedliska dwunogów. Niespodziewanie coś, a raczej ktoś dosłownie wyrósł przez nią z ziemi. Kotka odskoczyła przestraszona, strosząc przy okazji sierść na grzbiecie i wyginając się w łuk.
- Wreszcie cię ktoś przyłapie! Chcesz, żeby wywalili cię z klanu? Gdzie wtedy pójdziesz? - zawołała postać, która okazała się Spopieloną Paprocią. Terminatorka westchnęła ciężko. Czy tak naprawdę ciężko było zrozumieć, że ona jest szczęśliwa? Co prawda zabiegana, ma mało czasu dla samej siebie, ale jest szczęśliwa. Czy nie to powinno być ważne?
- Nie wiem, coś wymyślę - odparła ze skwaszoną miną. Wyraz pyska niebieskiej zdradzał jednak, że to nie to, czego oczekiwała w odpowiedzi - Wiem. Jesteś zła. Wiem, że robię źle! Ale proszę... Zrozum, że jestem szczęśliwa... Błagam, nie mów nikomu... - popatrzyła na nią ze szklącymi się oczami. Wyglądało to tak prawdziwie, że nikt by nie pomyślał, iż jest to kłamstwo. Las bolało jednak to, że mówi prawdę. Zdecydowanie byłoby jej prościej kłamać. Nie czułaby się tak okropnie.
W tym momencie miała ochotę wtulić się w miękkie futro Chryzantemy, by zapomnieć o całym świecie.
- Jeśli chcesz, możesz iść ze mną - dodała zaraz, patrząc niecierpliwie na ciotkę.
< Popiół? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz