Od Płaczącej Łapy CD. Drżącej Ścieżki

 Wyprostowała się dumnie, słuchając słów starego lidera. Szczerze mówiąc, niekoniecznie obchodziło ją, co tam Mokry brynczał pod nosem. Liczyło się tylko to, że jej mianowanie oglądał jej ojciec. Widziała go w tłumie, więc musiała się dobrze zaprezentować i nie przynieść mu wstydu. Musiała pokazać, że jest warta jego uwagi. Trening skończy najszybciej jak tylko będzie mogła. Będzie najlepsza ze wszystkich, tylko po to, żeby mu pokazać, że nie jest bezużyteczna i może być z niej... dumny. Że może ją zaakceptować. Wraz z wywołaniem Drżącej Ścieżki jako mentora, u młodej kotki pojawiło się zdziwienie, połączone z niemalże szaleńczą radością, jak i  niemałym niepokojem. W końcu skoro właśnie on miał ją wszystkiego nauczyć, co znaczyło, że na treningach nie mogła popełnić ani jednego błędu. Na jej pysk mimo tego mimowolnie wpłynął radosny uśmiech, a po grzbiecie przebiegł dreszczyk podekscytowania. Skoro Drżąca Ścieżka będzie ją trenował, nareszcie będzie mogła spędzać z nim więcej czasu. Chociaż w ogóle nie rozumiała tego, co się z nim dzieje ani czemu odzywa się, jakby był dwoma kotami, to jego uwaga była czymś, czego kotce okropnie brakowało. Nie potrafiła opisać dlaczego. W żłobku, młoda czekała od jednego spotkania do drugiego, a nawet najkrótsze "rozmowy" z nim przynosiły jej fale ekscytacji i szczęścia. Cieszyła się, że już nie będzie musiała siedzieć w żłobku. Odkąd Trzcina z jej wstrętnymi bachorami się tam wprowadziła, to miejsce działało jej na nerwy. Gówniarze próbowały ją wtedy zaczepiać, jednak szybko dała im do zrozumienia, że nie miała zamiaru mieć z nimi cokolwiek wspólnego. Jednak teraz? Teraz wszystko miało się zmienić! I to na to, jak ona chciała. 
— Dobra słuchaj glucie. Twój stary został twoim mentorem, ale jest teraz niedysponowany. T-t-t-tak. — zaraz po mianowaniu kremowy kocur zwrócił się do świeżo mianowananej uczennicy.
— Więc powiem ci zasady jakie będą cię obowiązywać, abyś nie doprowadziła do jego zawału. — dokończył kocur, na co kotka przekręciła nieco zdziwiona głowę. Mogła zabić ojca? Ale ten drugi by został? Więc... kocur, który w tym momencie do niej mówił nie był jej ojcem? Ten jąkała był? Wciąż było to zbyt skomplikowane dla jej młodego umysłu. Nie potrafiła pojąć, jakim cudem jeden kocur może być i nie być jej rodziną na raz. Cóż, musiała się do tego przyzwyczaić. 
— Po pierwsze: żadnych kawałów, bo przerobię cię w zająca. Masz się słuchać, nie zadawać durnych pytań. A gdy widzisz, że twoja obecność sprawia, że ojciec mdleje udawaj, że go ignorujesz, to się uspokoi. No i najważniejsza rzecz. Nie łaź za mną bez przerwy. Na treningu możesz, ale w obozie nie. Zajmij się swoim życiem. Znajdź kocura i urodź mu dzieci. — wzdrygnęła się, nieco obrzydzona faktem, że coś takiego wypłynęło z ust kocura. Ale skoro coś takiego od niej oczekiwał, to powinna się za kimś rozejrzeć? 
— C-co? Przecież ona jest dz-dzi-dzieckiem! — zaprotestował po chwili, uderzając się ogonem po pysku. — Uspokój się. Wiem co robię. — fuknął do siebie. — No... Jakieś pytania glucie?
Płacząca Łapa zastanowiła się chwilę. W jej główce kłębiło się mnóstwo myśli, nad którymi się zastanawiała i chciała dostać odpowiedzi, więc chwilę jej zajęło, zanim wybrała najważniejsze.
— O co biega z tobą i ojcem? — zapytała, jednak widząc nieprzychylne spojrzenie niebieskookich ślepi, skarciła się w myślach. — Nie ważne. — odparła szybko, kładąc po sobie uszy. — To jak cię nazywać, żeby odróżniać... was? — miauknęła w końcu. Wiedziała, jak się zachowuje ojciec, a jak ten drugi, jednak nazywanie ich Drżąca Ścieżka nie pasowało jej do końca. Wolała zwracać się do jednego inaczej niż do drugiego. W końcu zachowywali się zupełnie inaczej. Może będą się zmieniać na zawołanie jak będzie ich nazywać osobnymi imionami? 

< Drżąca Ścieżko? >