Od Ostrokrzewiowej Łapy CD Iglastej Gwiazdy

Ostrokrzewik wpatrywał się w ojca w ciszy z dziwnym wyrazem pyska, nie mając zielonego pojęcia jak powinien zareagować ani co odpowiedzieć. Opowieść i wykład ojca trochę.... Wybiły go z rytmu? Tak, to chyba dobre określenie. W życiu nie spodziewał się takich wyznań od Iglastej Gwiazdy i teraz nie wiedział co zrobić. Jasne, potrafił rozprawiać przed rodzeństwem godzinami o tym, jakimi będą wspaniałymi wojownikami. Oczywiście, nie sprawiało mu dużego problemu nawrzeszczenie na samego przywódcę klanu, zapominając o konsekwencjach. Ale.... Porozmawiać z nim jak z ojcem...? Gdy był mały, uwielbiał wyobrażać sobie Iglastą Gwiazdę jako wielkiego, twardego wojownika, którego wszyscy się słuchają. Gdy okazywało się, że w rzeczywistości nie jest tak, jak myślał, i  że nawet jego ojca dotyczą zwykłe, przyziemne sprawy; czuł się zawiedziony i oszukany, nie potrafił tego zrozumieć. A teraz... Kocur chciał się pogodzić i opowiedział mu o swoim całym życiu... Oczywiście, jasne, że to nic nie zmienia. No przecież! Ostrokrzewik nie jest jakąś babą, która tak po prostu przestanie być zła jak ktoś jej opowie łzawą historię! Ale...
Gdy był malutki myślał, że świat jest jasny i przejrzysty, lecz im był starszy tym bardziej się w nim gubił i przestawał cokolwiek rozumieć. Nie spodziewał się, że jego ojciec nie miał takiego łatwego życia. Ma imię po dziadku, którego nigdy nie miał szansy poznać...? A jego babcia zdradziła klan z jakąś inną kotką?
Cóż, tu akurat to Iglasta Gwiazda nie powinien się dziwić, Ostrokrzewik już od dawna podejrzewał, że z kotkami jest coś bardzo nie tak.

,,Jednakże... Musisz wiedzieć, że jestem z ciebie cholernie dumny i bardzo mocno cię kocham. Nieważne, co postanowisz.''

Słowa Iglastej Gwiazdy nadal rozbrzmiewały mu w głowie.
– Um... Ostrokrzewik? – spytał dorosły kocur, najwidoczniej trochę zakłopotany przedłużającym się milczeniem syna.
– J-jest okey... T-tato – wyjąkał niepewnie kociak, po czym skulił się, odwrócił i szybko odbiegł z powrotem, nie mogąc dłużej wytrzymać narastającego w sercu stresu i... Wstydu...?

***

Niedługo po tym Ostrokrzewik został mianowany na ucznia. Widział, że ojciec stara się spędzać czas z jego rodzeństwem i z nim, jednak czuł duży opór przed nawet zwyczajną rozmową z nim. Bał się i mimo, że czuł, że robi źle, nie do końca wiedział jak to zmienić. Nie do końca świadomie zaczął w końcu unikać kontaktu z Iglastą Gwiazdą, skupiając się całkowicie na treningu. Wciąż dręczyło go wrażenie, że jego rodzeństwo ma do niego lekki żal za kłótnię z ojcem i stanie na przeszkodzie w szczęśliwym pogodzeniu się rodziny, nie potrafił jednak nic z tym zrobić, bojąc się przyznać do błędu. Tak też skończył unikając całej rodziny, starając się wychodzić z legowiska uczniów jako pierwszy i wracać jako ostatni, a na wspólnych treningach z braćmi tylko rzadko dołączać się do luźnych rozmów, trzymając się raczej w pobliżu mentora. Ze Skalistym Zboczem też nie dogadywał się jednak najlepiej, tak więc szybko ten dawniej energiczny i rozmowny kociak stał się dużo bardziej zdystansowany i cichy.
Można się jednak łatwo domyślić, że ten stan rzeczy nie mógł trwać wiecznie i sam Ostrokrzewiowa Łapa był tego świadomy. Gdy więc pewnego dnia wracając do obozu z treningu, zobaczył - zbyt późno, by udawać, że nikogo nie dostrzegł - przed sobą ojca rozmawiającego z Leszczynową i Szafirową Łapą postanowił podejść do nich i chociaż spróbować porozmawiać.
– H-hej – przywitał się, starając się uśmiechnąć. – Co tam?
Zdawał sobie sprawę, że może to nie być najlepsze pytanie do nawiązania kontaktu, ale nie miał pomysłu na nic innego.

<...T-tato...?>