Od Srokoszowej Łapy CD. Urdzikowej Łapy

Starł z pyska łapą ślinę kocura. Zniesmaczony jęknął, mrużąc oczy ze złości. Obrzydliwe leśne potwory jak zwykle cechowały się prymitywizmem i brutalnością. 

— Zamknij się, lisi bobku! — syknął Srokosz, strosząc się. 

Point się jedynie zaśmiał się cicho. Mocniej przycisnął go mocniej, sprawiając, że niebieski łapczywie łapał powietrze. 

— Musisz mówić głośniej, mikrusie, ledwo cię słychać z dołu. — mruknął czarny. 

Mniejszy próbował się wyrwać, rwąc się i motając pod naciskiem ciężkiej kończyny większego kocura. Lecz na marne. 

— Wystarczy, Urdzikowa Łapo. — pouczył go mentor, dotykając ucznia ogonem w grzbiet. — Podduszając go, niczego się nie nauczysz, prócz bezsensownego pokazu siły. 

Wilcza Pogoń podeszła do swojego ucznia. Z jej brązowych ślepi biła troska. Srokosz położył po sobie uszy. 

— Nic... nic mi nie jest. — odkaszlnął, uciekając spojrzeniem od szylkretki. 

— Musisz bardziej zaufać swojemu ciału. Jest drobne i zwinne. Zamiast czekać aż wróg się zbliży i będziesz mieć szanse zaatakować, uniknij ataku. Zmęcz go. Spójrz na niego, jest wysoki i masywniejszy od ciebie - szybciej się zmęczy długą aktywnością niż ty. — szepnęła do niego, puszczając mu oczko. 

Niebieski słabo się uśmiechnął, lecz po uderzeniu serca wrócił do swojej sztywnej miny. 

— Wolałbym nie walczyć z takim bezmózgiem jak on. Jedyne co potrafi to ryczeć i walić łapami na oślep! — syknął głośno, tak by tamten na pewno usłyszał, mierząc kocura ostrym spojrzeniem. 

Point zjeżył się. 

— Wcale nie! A ty zasłużyłeś na to. Zasłużyłeś! Skrzywdziłeś Aksamitną Łapę! — wrzasnął czarny. 

Szylkretka spojrzała zaskoczona na ucznia. W jej ślepiach malowało się wiele emocji. Dawna troska przeminęła w uderzenie serca. Srokosz odwrócił od niej wzrok. Bolał go zawód malujący się w jej oczach. Pomimo że nie znała sytuacji i tak zaufała bardziej własnemu synowi, który próbował zamordować niebieskiego od księżycu niż Srokoszowi. Zjeżył się pod wpływem gniewu rosnącemu w sercu kocurka. Nienawidził tej niesprawiedliwości. Nienawidził, że był zmuszony żyć wśród obcych wbrew własnej woli. Pozbawiony rodzinnego ciepła, wsparcia czy bliskości. 

Nienawidził ich wszystkich! 
— Srokoszowa Łapo, czy to prawda? — zapytała Wilcza Pogoń, bacznie obserwując ucznia. 
Niebieski spojrzał na nią.
— Tak! Wiele pór temu przypadkiem dostała ode mnie błotem. Takim właśnie jestem potworem! — wrzasnął przepełnionym gniewem. — Okropnym potworem! Nienawidzę... Nienawidzę was! — krzyknął, tupiąc łapą i uciekł.

* * *

Wystarczyło, że ujrzał morskie ślepia i zjeżył się. Czarny point wpatrywał się w niego. Trudno było mu zgadnąć co chodziło mu po łbie.

— Zostaw mnie w końcu! — wrzasnął na kocura, jeżąc się. — Tym razem ze mną nie wygrasz. — prychnął pewnie, wysuwając pazury. 

<Urdzik?>

[przyznano 5%]