BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

05 sierpnia 2025

Od Pierwomrówczej Gracji

Dzień stawał się coraz krótszy. Słońce przemykało nad ich głowami ukryte za gęstwiną chmur. Na dodatek te deszcze. Podróż przez nie zdawała się dłużyć niemożliwie. Pierwomrówka zdążyła polubić i ponownie znienawidzić czarnych bliźniaków. Póki się nie odzywali byli w miarę do zniesienia. Gorzej, gdy mieli ochotę na głębokie i duchowe rozmowy, czekoladowa za takimi nigdy nie przepadała. Leżała skulona obok spokojnie oddychającej Kłak. Znaleźli schronienie przed zmrokiem. Deszcz uderzał rytmicznie o ziemię. Opuszczona nora nie była wymarzonym noclegiem. Zapach dawnych mieszkańców napawał ich wszystkich o ciarki. Wygnieciony mech usiany był ciemnym futrem. Pierwomrówka pociągnęła nosem. Ostatnio zmokła. Skutki tego nadeszły akurat tej nocy. Kręciła się niespokojnie. Słyszała niezadowolone westchnienie, lecz miała je gdzieś. Ona tutaj cierpiała. Myślami mimowolnie wędrowała ku siostrze medyczce. Pewnie miała by jakieś badyle i na tą dolegliwość.

* * *

Stłumiony zapach mięty zaskoczył ją. Odwróciła się w stronę burej kotki. Musiała dostrzec jej pytające spojrzenie, odłożyła zioła na ziemię. 
— Smarkałaś wczoraj. — miauknęła, mrużąc ślepia. — Tylko nie mów, że nie weźmiesz, bo gorzkie.
Dymna zmarszczyła nos. 
— Ale jesteś zabawna. — mruknęła, nie wiedząc czy kotka żartuje czy nie. — Miętę poznaje, a to drugie to też mięta?
Bura uniosła ogon i przysunęła łapą ziele w jej stronę.
— Nie do końca. Ale jesteś bliżej niż dalej. Pierwomrówka zmarszczyła brwi. 
— Więc?
— Co więc?
Droczyła się z nią? Czy celowo robiła jej na złość? Czując nieprzyjemne uczucie w piersi trzepnęła ogonem. Nie miała nastroju na takie zabawy.
— Nie powiesz mi? — burknęła zniecierpliwiona. Kłak uśmiechnęła się lekko.
— Nie. — zwróciła łeb w stronę wejścia do nory. — Wracają. Złapał ich deszcz. Czyli pewnie czeka nas kolejny mokry poranek. Weź je po posiłku. Szybciej zaśniesz. 
Czekoladowa pokazała jej język, lecz bura nic na to nie odpowiedziała. 


* * * 


— Patrz, berberys! 
Kłak przyglądała się zafascynowana jakimś czerwonym liściom. Pierwomrówka zmrużyła oczy. Nie widziała w nich nic ciekawego. Krzak jak krzak. Na dodatek z kolcami. Czyli już taki bezużyteczny krzak. Nieprzyjemne spotkanie z jeżyną i utknięcie w jej gałęziach do dziś pozostawało w jej pamięci. Czuwająca Salamandra musiała wtedy wołać jej ojca, by oswobodzić uczennice. Czekoladowa wiła się i bluzgała wniebogłosy, a jak na złość parszywe krzaczysko powyrywało jej sierść. 
— Niesamowite. — wymamrotała w końcu, widząc, że ta oczekuje jej reakcji.
Kłak nie zdawała się przejmować jej słomianym zapałem. Obserwowała kątem oka, jak ta zrywa liście krzaka cholera wie po na co. Może miał jakieś lecznicze zdolności?
Usiadły pod starym bukiem, czekając na bliźniaków. Drzewo stało już niemal ogołocone. Pora Nagich Drzew zbliżała się wielkimi krokami. Ostatnia wydłużyła ich wędrówkę aż za bardzo. Pierwomrówka wolałaby dotrzeć na znane jej tereny nim śnieg ponownie pokryje polany. Lecz nie wiedziała gdzie jest i ile im zostało wędrówki, a Kłak była dość mało precyzyjna w swych odpowiedziach.
— Ładnie mi? — dotarł do niej, głos kotki.
Czerwone listki wystawały gdzieniegdzie z jej futra. Zmrużyła ślepia, unosząc ogon z zadowoleniem. Zaraz jej dopiecze.
— Szczególnie z tymi kolcami w pysku. 
Zgodnie z przewidywaniami Kłak zmarszczyła brwi. 
— Dobrze wiesz o co pytam. — mruknęła napuszona, próbując zlokalizować łapą ciernie rośliny. 
Niezbyt jej to szło. Wręcz osiągała efekt przeciwny niż zamierzony, wbijając niechciane kawałki berberysu głębiej. Za którymś stłumionym jękiem kotki, dymna miała już dość tej sytuacji.
— No dobra, pomogę ci. — burknęła, podchodząc do niej.
Kłak uniosła brew zdziwiona. Odwróciła się do niej zadem.
— Podziękuję, świetnie sobie radzę.
— Właśnie widzę. Siedź i nie ruszaj się. — mruknęła, przystępując do wyjmowania kolców z pyska kotki.
Pierwszy raz widziała jej pysk z tak bliskiej odległości. Czarne pręgi przecinające jej poliki. Rudą plamkę nad nosem. Drobne blizny poukrywane w sierści. Jasnozielone ślepia, które obserwowały każdy jej ruch.
— I na co ci to było? — westchnęła, wyjmując kolejny kolec.
Kotka spuściła wzrok.
— Berberys. — miauknęła w końcu. — Mama nadała mi takie imię. 
Pierwomrówka skrzywiła się. 
— I zmieniłaś je sobie na Kłak? Idiotyzm. — mruknęła dymna.
Bura milczała parę uderzeń serca. Przez chwilę Pierwomrówce przeszło przez myśl, że uraziła ją. Zdziwiona bardziej swoją myślę niż decyzją kotki, odsunęła się od niej.
— Skończone. — ogłosiła, kończąc oficjalnie tą interakcje. — Nie właź już w krzaki, ok?

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)