Od Wilczej Łapy

 Noc zdawała się szczególnie cicha. Wilcza Łapa przeniosła się do legowiska uczniów, gdzie teraz sypiała i gdzie miała swoje posłanie. Leżała zwinięta w kłębek, a lekki nocny wietrzyk przedostający się przez liście mierzwił jej długie futro. Miała przymknięte oczy i starała się zasnąć, ale zbyt dużo myśli wirowało jej w głowie. Wtedy usłyszała pociągnięcie nosem - najpierw jedno, potem drugie, aż w końcu zaczęło być szybkie i zduszone, jakby ktoś bardzo próbował się uspokoić i nie zbudzić przy tym nikogo. Wilcza Łapa uniosła brodę znad łap i rozejrzała się po legowisku. Bok siostry drgał nierównomiernie, ona sama miała wciśnięty pysk głęboko w mech. Twarz Tajgi diametralnie zmieniła się w łagodny. Cicho poderwała się z posłania i podeszła do trzęsącej się siostry. Dyszała, wyraźnie powstrzymywała panikę. Miała szybki oddech, a klatka piersiowa unosiła się i opadała w szybkim tempie. Zauważywszy starszą siostrę, Róża podniosła głowę, ale Wilcza Łapa uciszyła ją gestem i wskazała na wyjście z legowiska. Różana Łapa podążyła za siostrą, a gdy wyszła na świeże powietrze, zaciągnęła się chłodnym strumieniem tlenu, jakby z trudem przychodziło jej oddychać.

Z oddali Wilk widziała wartownika patrolującego teren. Błękitny Ogień. Od razu rozpoznała niebieskiego kocura. Przechadzał się wokół obozu, oglądając las z każdej strony, gotowy do zaalarmowania reszty w wypadku potencjalnego zagrożenia. 

Dymna skupiła swój wzrok znów na siostrze. Zbliżyła się do niej i otuliła ją swoim ciepłym futrem i ogonem.

— Boisz się?

Różyczka pokiwała głową, wylewając z siebie gorzkie łzy. Starsza poczuła wilgoć na swoim futrze.

— Nie podoba mi się tu, Tajgo.

— Mi też. Ale rodzice wiedzą, co robią. Będzie dobrze.

— Chcę do domu. 

— W Betonowym Świecie nie byliśmy już dłużej bezpieczni. Tutaj mamy ochronę klanu.

— Wolałabym umrzeć tam niż żyć tutaj.

— Nie jest źle. Poznałam już sporą część Wilczaków. Są osobliwi, ale da się z nimi porozmawiać. Przywykniesz.

— Zabiją nas...

— Nie zabiją, jesteśmy pożyteczni.

Szylkretka spuściła wzrok.

— Ty też jesteś — zaznaczyła zielonooka.

— Jestem do niczego. Nie nadaję się. Słyszałaś, co oni robią na tych treningach dla wojowników? Zabiją mnie. Nigdy nie dorównam im siłą.

— Skąd pomysł, że tylko siła jest pożyteczna? Jesteś kreatywna i bystra. Możesz ostrzegać przed niebezpieczeństwem. 

— Albo każą mi rodzić dzieci — prychnęła. — Słyszałam, że zmuszają do tego kotki.

Westchnęła. Nie była w stanie okłamywać siostry i dobrze wiedziała, że siostra również nie da się okłamać. Przytuliła ją mocniej.

— Obiecuję, że jeśli będzie się dziać coś złego, uciekniemy stąd. Bez względu na to, co powiedzą rodzice.

Róża pokiwała głową.

—  Dziękuję.

— Odpocznij. Rano czeka cię trening. Bielicze Pióro jest wymagająca?

— Wyrozumiała.

— Zatem nie masz się czym martwić. Chodź.

I tak wróciły do legowiska, chociaż jeszcze przez długi czas Tajga nie była w stanie zapaść w sen.

[przyznano 5%]